Rekruut De Vlam was 23 jaar toen hij werd ingelijfd bij het 45e Linieregiment Infanterie (met stamboeknr. 12190).
Het 45e RI (aanvankelijk “Regiment van de Kroon” (1643), voorloper van de huidige marine-infanterie).
Daar kreeg Ergard zijn militaire opleiding; zoals zovele jongeren uit zijn tijd was hij wellicht niet happig om te dienen voor een vreemde bezetter waar hij de taal niet machtig was, en zoals de meeste rekruten zal hij alvast geen enkele ambitie gehad hebben om carrière te maken.
Dit was zijn uniform:
In 1813 werden Ermgardus en zijn ‘lidmaten’ overgeplaatst naar een bataljon van het 29e RI.
Het 29e RI (nog een Regiment uit de tijd van de Dauphin, Oude Regime) heeft onder andere slag geleverd in Rusland (1812) en werd in 1813 naar Leipzig gestuurd om daar slag te leveren tegen Pruisen.
Ermgardus zat in dit korps, maar het is niet duidelijk of hij aan de slag heeft deelgenomen of als hij in een reserve-bataljon (dépôt) verkeerde.
Ermgardus zat dus sedert juli 1813 in het 4e bataljon gelegerd te Hamburg.
Vier bataljons van het 29e RI staan onder het bevel van maarschalk Davout (13e Corps); de drie gevechtsbataljons worden telkens geleid door generaal-majoor Pécheux. Hij verzamelt zijn al divisies (8000 man sterk) in september 1813 en trekt vanuit Hamburg naar Maagdenburg om de Pruisische troepen her en der te verjagen. Hij wordt echter in het nauw gedreven door de Oostenrijkse Veldmaarschalk-luitenant Von Wallmoden (Pruisisch officier en bevelhebber van het Russisch-Duitse Legioen. Het Russisch-Duits Legioen was een door de Russische Tsaar Alexander de Eerste opgerichte troepenmacht om Duitse tegenstanders van Napoleon Bonaparte te rekruteren voor de strijd tegen Frankrijk.)
Nu is het niet duidelijk of Ermgardus deel uitmaakte van de gevechtsbataljons of als hij het dépôt moest verdedigen.Het 5e Bataljon of Dépôt was de vormingsschool (reserve voor de andere bataljons en verzorgde de verdediging van het garnizoen.
Want terwijl Van Wallmoden revanche nam bij de slag van Göhrde, en Pécheux in het nauw dreef te Maagdenburg, werd Davout onder druk gezet door de andere Zesde Coalitietroepen van maarschalk Bernadotte (voormalig officier van Napoleon en nu Zweedse kroonprins). In enkele maanden tijd heeft Napoleon, die ook in Spanje en door Groot-Brittanië belaagd wordt, terug een troepensterkte opgebouwd met jonge rekruten die echter geen oorlogservaring hebben. Zijn beste troepen en materiaal heeft hij verloren in Rusland. Hij neemt het op tegen de Zesde Coalitie in een beslissende slag bij Leipzig die hij smadelijk verloor. Daarom moest hij zijn stellingen in de diverse Pruisische steden opgeven, o.a. Dantzig (Gdańsk, Polen) en Hamburg. [Bron: Wikipedia]
Het Grande Armée was door opeenvolgende nederlagen in Rusland en Duitsland helemaal verdeeld, uitgedund, gedesorganiseerd. Na de nederlaag van Napoleon in okt 1813 (Van het enorme Franse leger van 680.000 soldaten overleefden maar 40.000 mannen) en de slag bij Leipzig liet de keizer een troepenstaat opmaken. Van sommige infanteriebataljons bleven soms enkele soldaten of helemaal niemand (gedecimeerd) over. De toestand van de Franse linieregimenten op 1 januari 1814 was als volgt:
Het was voor de Nederlanden de tijd van de “Bevrijdingsoorlog”, waarbij Willem Frederik van Oranje-Nassau, zijn plaats innam als Soeverein-Vorst van het “Soeverein Vorstendom der Verenigde Nederlanden”. Onder bevel van de Zweedse kroonprins Bernadotte trok het geallieerde Noordelijke leger (“Zesde Coalitieleger”) Noord-Nederland binnen en verdreef de Fransen. Die sloegen echter terug en vielen Breda aan dat verdedigd werd door Russische (Kozakken), Pruisische, en Nederlandse troepen; de Fransen bleven stellingen houden tot kort na de troonsafstand van Napoleon in mei 1814. In de Staatscourant van 1 januari 1814 verklaart de Prins van Oranje dat iedereen ontslagen is van zijn eed van trouw aan de Keizer.
Ermgardus bevond zich dan nog steeds in het 29e RI. Van zodra Ergard zijn kans schoon ziet, gooide zijn plunje af en liet zich krijgsgevangen nemen door de ‘vijand’.